'Zijn alle Nederlandse vrouwen lang en blond?"

De reis zit erop! Vanaf mijn balkon in Papendrecht schrijf ik deze laatste blog.

Ik heb me in Albufeira prima vermaakt. Gelukkig werd het na de eerste dag met 37 graden de dagen erna een graadje of 10 koeler, wat het een stuk aangenamer maakte op het strand. Aan het zwembad van het appartement raakte ik aan de praat met twee Spaanse mannen, Felix en Ruben. Beiden waren ze begin 30 en politieagent, Ruben in Galicië, Felix zat bij de ME in Madrid. Ze hadden een speakertje bij zich waar ze met name housemuziek van Nederlandse bodem draaiden, zoals Afrojack, Martin Garrix en Showtek. We hadden dus snel een gesprek op de zwembadrand over DJ's en festivals zoals Tomorrowland (waar ze al jaren geen kaarten voor kunnen krijgen;-). Toen ik vertelde dat je in Nederland elk weekend uit meerdere festivals kan kiezen, was de reactie: "wow!" In Spanje blijft het toch beperkt tot het feesteiland Ibiza. Waar ik dan wel weer graag eens naartoe zou willen.

Toen ik zei dat ik naar het strand ging, vroegen ze of ik met hun meeging naar Praia De Sao Rafaël, een mooi strandje net buiten Albufeira. Zij hadden de auto bij zich dus dat was handig. Ik ben die middag veel te weten gekomen over Spanje: over het leven daar, uitkeringen, pensioenleeftijd (gaat daar ook naar 67!), arbeidsongeschiktheid, hoogte van een modaal salaris, het systeem van de nationale politie, de politieopleiding en de toewijzing aan een regio als je de opleiding voltooid hebt (en je dus soms pardoes moet verhuizen), alle politieke partijen, de opstandige Basken en Catalanen en alle andere Spaanse regio's. Maar we hebben het ook gehad over IS, Al Qaida en andere wereldproblemen. We hebben ze die middag op dat strandje allemaal opgelost. Uiteraard wilden ze ook van alles over Nederland weten, bijvoorbeeld of het klopt dat alle vrouwen hier lang en blond zijn. Nee dus.. Maar ook over ons drugs- en prostitutiebeleid hebben we gesproken.

Voor Felix was het overigens een goede oefening, want hij volgt een cursus Engels via de politieacademie. Het was soms zoeken naar woorden, de vertaalapp moest er soms aan te pas komen, maar het lukte ons aardig om een goed gesprek te voeren.

Albufeira is overigens een erg gezellige plaats. Natuurlijk gericht op toeristen en vooral Engelsen, maar dat vind ik niet bezwaarlijk. Ik hou wel van die echte vakantiesfeer. Op dag 2 vond ik een Nederlands eetcafé met groot terras waar ik daarna een aantal keer gegeten heb. Sommigen moeten er niks van hebben, ik vind het altijd wel gezellig om met wat Nederlanders bij elkaar te zitten in het buitenland. Appartement Rainha Leonor was een gezellig en kleinschalig complex met daarin verschillende nationliteiten, en met José en Carla als de zeer vriendelijke eigenaren.

Toen ik de volgende dag op het grote strand voor de oude stad van Albufeira lag, zag ik Felix en Ruben ook weer liggen. De rest van de middag en avond heb ik bij hun gelegen en hebben we weer veel leuke gesprekken gevoerd. Ik vertelde ze ook over het hitteplan en de paniek in Nederland om het warme weer. Daar begrepen ze helemaal niks van. En ik ook niet trouwens. Daar doen ze het gewoon nog een tikje rustiger aan, dan komt het allemaal best goed!

Over rustig aan gesproken. Vlakbij mijn appartement zat een best grote supermarkt. Toen ik daar op een ochtend aan kwam bleek die gewoon gesloten te zijn. Waarschijnlijk geen zin die dag om te werken, te warm, of wellicht toch een teamuitje? Typerend voor het Mediterrane leven waar niks gehaast is, maar alles komt zoals het komt. En waarom ook niet?

Ik had het prima naar mijn zin in Albufeira en had best een paar dagen langer willen blijven. Maar woensdag moest ik al vroeg uitchecken en met de taxi naar het busstation, waar mijn terugreis ging beginnen. Met wat korte overstaptijden zat hier meer druk op dan de heenreis. De bus had meteen al wat vertraging, dus in Sevilla moest ik vlug in een taxi springen om op tijd op treinstation Santa Justa te komen. Dat lukte ternauwernood. Ik kwam halverwege de middag in een snikheet Madrid aan, waar de termometer de 40 graden bijna aantikte. Mijn hotel lag vlakbij het station, dus dat was gelukkig een korte wandeling. Na het inchecken heb ik meteen een taxi gepakt naar het Santiago Bernaneu stadion van Real Madrid. Voor 19 euro kan je op eigen gelegenheid een stadiontour doen, waarbij je op alle belangrijke plekken mag komen. Bovenin het stadion, het veld, de dug-outs, de kleedkamers, douches, persruimte en natuurlijk het museum met de talloze trofeeën die Real Madrid gewonnen heeft. Ik kan deze stadiontour iedereen aanraden als je in Madrid bent!

Vlakbij mijn hotel lagen de zogenaamde Botanische tuinen van Madrid. Niet heel speciaal als je het mij vraagt, maar ik heb er toch nog wat rondjes gelopen. Een mooi rustpunt in de drukke stad die Madrid is.

Donderdag 2 juli, de laatste dag van mijn trip! Deze dag moest ik de afstand tussen Madrid en Dordrecht overbruggen. De wekker gaat al om 04:30 uur, want om 05:50 uur vertrekt de eerste trein vanuit Madrid naar Barcelona. Van Barcelona gaat het naar Paris Gare du Lyon, waar ik weer de metro pak naar Paris Nord. Ook vandaag heeft alles weer 15-30 minuten vertraging, wat ervoor zorgt dat ik af en toe flink moet haasten om de aansluiting te halen. In de avond bereik ik Brussel, waar ik op de laatste trein stap richting Dordrecht.

Ik ben erg blij dat ik na lang twijfelen de stap genomen heb om alleen op reis te gaan. De voor- en nadelen die ik vooraf op een rijtje had gezet, kwamen in de praktijk ook uit. Je moet vooral over heel veel drempels stappen: alleen reizen, alleen in appartement, alleen naar het strand, alleen uit eten. Maar als je over die drempels heen bent is het heerlijk om zelf je tijd in te delen en al dan niet andere mensen te ontmoeten. Natuurlijk zijn er ook momenten dat je je even alleen voelt, maar dat wist ik ook van tevoren. Ik ben blij dat ik het gedaan heb!

Dit was dan mijn laatste blog. Ik hoop dat jullie het met plezier gelezen hebben!

Groetjes,

Rico

'Zelfs de wind weigerde nog langer voor verkoeling te zorgen'

Vanmiddag ben ik aangekomen in Albufeira, dus tijd voor een nieuwe blog!

De dagen in Lagos waren heerlijk. Ik kan er vrij kort over zijn: heul veul zon, heul veul zee, heul veul strand, heul aardige mensen en lekker eten. Dit stadje is echt een aanrader als je van een typisch Portugees stadje houdt met smalle straatjes en pleintjes waar je overal kunt eten. Daarnaast zijn er een aantal hele mooie stranden die internationaal hoge ogen gooien in de lijstjes van mooiste stranden.

Appartement Porta da Vila deed ook echt Portugees aan en alles was schoon en netjes. Regelmatig had ik het 25 meter lange zwembad voor me alleen. Er zaten allerlei nationaliteiten, waaronder twee Belgische meiden die speciaal voor de woonwinkel Loods 5 regelmatig vanuit Antwerpen naar Sliedrecht komen. Dan is de wereld toch weer klein.

Het was een snikheet weekend... Zaterdag tikte de termometer 37 graden aan. Toen ik om 21:00 uur zat te eten was het bij een ondergaande zon nog steeds 34 graden. Ik besloot deze dag eens niet in de volle zon te gaan liggen, maar lopend naar Ponta da Piedade te gaan. De afstand was toch wat verder dan op de kaart leek.. Deze zuidelijkste punt van Lagos is bekend om de bijzondere rotspartijen die in zee staan en waar je voor 15 euro met een bootje doorheen kunt varen. Omdat er pas bij een opbrengst van 25 euro een bootje gaat varen, moest ik wachten op meer toeristen. Ik werd door de man uitgenodigd om bij hem onder de parasol te wachten. Hij stelde zich voor als Wilson. In de winter werkt hij aan de bouw aan villa's van vermogende buitenlanders. In de zomer mag hij zeven dagen per week toeristen over de bootjes verdelen. Hij vertelde dat iedereen in zijn familie gestudeerd had en nu dokter of advocaat was, behalve hij. Maar hij sprak dan weer vloeiend Engels, Duits, Frans, Spaans en Portugees. En dat kunnen zijn familieleden dan weer niet niet. "Everyone has it's own talent," aldus Wilson. Daar kon ik het alleen maar mee eens zijn.

Omdat het een behoorlijk tijdje wachten was op toeristen, vroeg hij of ik trek had in bier. Dat sloeg ik niet af. Hij pakte zijn zakmes en sneed de bovenkant van een plastic fles af en schonk daar bier voor me in. Proost!

Zelden zal ik zo blij geweest zijn met de komst van Duitsers, want dankzij deze man en vrouw konden we instappen. Wat volgde was een fantastische boottocht van ruim een half uur tussen en onder de imposante rotsen door. Net als ik een mooie foto dacht te kunnen maken sloeg de kapitein me op de schouder: "Amigo! Look, the elephant!" Het mooie van de rotsen is dat je er met enig creatief voorstellingsvermogen allerlei dieren en andere beelden in ziet. En dat alles zonder geestverruimende middelen. The elephant, the mini-elephant, king kong, Brigitte Bardot en zelfs de Titanic en de ijsberg zijn te zien. Al met al een aanrader om te doen als je in Lagos bent!

Ik had mezelf voorgenomen vandaag met de bus naar Albufeira te gaan. Op internet vond ik echter twee verschillende timetables. Even vragen bij de receptie dacht ik. Daar kwamen ze met weer andere tijden. De dame van de receptie besloot dus maar te bellen met de busmaatschappij, die voor de verandering met weer andere tijden kwamen! Mijn conclusie is dat ze hier zoveel dienstregelingen hebben dat ze altijd wel op tijd rijden, net hoe het ze uitkomt die dag. Zouden ze in Nederland ook moeten doen!

Ik kreeg ook een lijstje met treintijden mee, die ik voor de zekerheid toch maar checkte op internet. Het zal je niet verbazen, maar ook daar vond ik weer andere tijden. Ik besloot er maar op te gokken dat de website het meest up-to-date zou zijn en dat kwam gelukkig uit. Toen ik om 10:00 uur te voet richting het treinstation ging was de temperatuur alweer opgelopen naar 33 graden. Zelfs de wind weigerde nog langer voor de nodige verkoeling te zorgen...

Na een leuk ritje met een boemeltreintje van ongeveer een uur kwam ik aan op Albufeira Ferreiras. Daar heb ik een taxi gebeld die me naar mijn appartement bracht. Ook hier ben ik weer vriendelijk ontvangen en het is gezellig dat er hier veel Nederlanders zitten. Eens kijken wat de komende dagen me hier gaan brengen.

Tot de volgende blog! Tschau!

Aangekomen in Lagos!

Zo, de eerste twee reisdagen zitten erop!

Dinsdag vertrok ik om 07:20 uur vanaf Dordrecht naar Brussel. We hadden het station nog niet verlaten of er kwam een omroepbericht: wisselstoring.... Dat begint lekker! Gelukkig had ik het advies van de Treinreiswinkel opgevolgd door een trein eerder te nemen vanweg de vele vertragingen op dit traject. Met enige vertraging, maar nog wel ruim op tijd voor de overstap, kom ik aan op Brussel Zuid-Midi. Na een bakje koffie ga ik op zoek naar de Thalys die me naar Paris Nord zal brengen. Geheel volgens schema kom ik aan op Paris Nord, waar ik een stukje met de metro moet om op station Paris Gare du Lyon te komen. Gelukkig heb ik me goed voorbereid en weet ik precies waar ik heen moet lopen. Zelfs de metrokaartjes had ik al in Nederland gekocht. Net voordat ik door de poortjes wil gaan om naar het metroplatform te komen, zie ik in mijn ooghoek iemand tegen de grond gaan waarna verschillende mensen beginnen te schreeuwen en te gillen. Waarschijnlijk is er iemand beroofd. Meteen komen van alle kanten politieagenten en security tevoorschijn. Ze zijn hier duidelijk voorbereid op dit soort voorvallen. Het zorgt er in ieder geval voor dat ik nog beter op mijn spullen let.

Na twee haltes met de metro kom ik aan op Paris Gare du Lyon, waar ik nog een uurtje moet wachten tot mijn trein naar Barcelona vertrekt. Wat me opvalt is dat hier diverse militairen rondlopen, met hun wapen in de hand. In Parijs zijn ze na wat daar gebeurd is in elk geval op alles voorbereid.

In de trein naar Barcelona zit ik samen met drie jongemannen, ik vermoed dat ze uit Zweden komen. Ze kijken alle drie alsof het hun allerlaatste reisje is. Pas na 3,5 uur durft er een wat tegen een ander te zeggen. Gezellig... Tijdens de rit maken de heren broodjes klaar met vieze worstjes, vreemde kaas, trostomaatjes en een bijzondere salade van Bonduelle en er gaat een zak pistachenootjes doorheen. Ik neem nog maar een hap van mijn oer-Hollands broodje kaas.

De vierde die blijkbaar ook bij de groep hoort komt vragen of ik met hem van plek wil ruilen. Hij zit een paar coupes verderop. Dat lijkt mij geen goed plan, omdat mijn ticket dan niet meer matcht met mijn stoelnummer. Hij biedt aan om dan de tickets te ruilen. Maar dan klopt de naam op het ticket niet meer met mijn paspoort. Gaan we dus niet doen! De jongeman met een imposante rode baard druipt teleurgesteld af. De tweede had trouwens een zwarte baard, de derde een witte baard en van de vierde kan ik me eigenlijk niks herinneren. Misschien zien we ze volgend jaar namens Zweden wel terug op het Songfestival.

Achter mij zit een Nederlands stel uit Leiden die ook in Barcelona gaan overnachten en net als ik doorreizen naar Sevilla. De afgelopen tijd heb ik al van meerdere mensen gehoord dat dit een hele mooie stad moet zijn. Helaas ben ik er maar een paar uurtjes, die ik moet gebruiken om van het treinstation naar het busstation te komen.

De treinreis verloopt prima, maar vraagt wel heel wat van de trommelvliezen. Met hoge snelheid hoogtes overbruggen en door vele tunnels gaan zorgt voor veel druk op de oren.

Na een lange rit van 6,5 uur, waarbij de snelheid regelmatig oploopt tot boven de 300 km/uur en de buitentemperatuur met het uur 1 of 2 graden oploopt, kom ik aan op Barcelona Sants. Het blijkt dat het stel uit Leiden op zoek moet naar hetzelfde hotel als ik, dus besluiten we samen te gaan zoeken. Als we naar buiten lopen valt op dat overal in de stad knallen te horen zijn. Hele families staan op straat om met elkaar vuurwerk af te steken. In het hotel aangekomen blijkt dat vandaag San Juan gevierd wordt, het begin van de zomer. Omdat ik nog niks gegeten heb besluit ik nog even naar de bar te gaan op het dak van het hotel, waar je een fantastisch uitzicht hebt over Barcelona! En natuurlijk een mooie plek om van het vuurwerk te genieten dat overal in de stad afgestoken wordt. Al snel verschijnt ook het Nederlandse stel ook op het dakterras en onder het genot van een hapje en een San Miguel hebben we nog een tijdje zitten kletsen. Terug op de kamer wordt me snel duidelijk dat slapen er voorlopig niet in zit, want de knallen worden steeds harder. Ik doe een poging om Eva Jinek te verstaan op tv, met wisselend succes. Toch val ik nog redelijk snel in slaap, enigszins vermoeid na een eerste lange reisdag.

Het Expo Hotel in Barcelona is verder een prima hotel met een nette kamer en dubbel balkon met uitzicht op het treinstation en de stad. Wat wel opvalt is dat er zeker 20 tot 30 centimeter hoogteverschil in de kamer zit. Na een nachtje doorhalen kan het dus zomaar zijn dat je 's nachts uit je bed rolt, zo scheef staat het..

Na een aantal uren slaap breekt dag 2 aan. Binnen 5 minuten sta ik weer op station Barcelona Sants. Onderweg kom ik een man tegen die met zijn broek op zijn heupen in de fontein staat te plassen. Hij doet overigens ook geen enkele moeite om het te verbergen.. Barcelona Sants lijkt trouwens op een vliegveld. In de rij voor de bagagecheck en in de rij voor controle van toegangsbewijzen. Gelukkig weet ik op tijd mijn gereserveerde plaats te vinden.

De reis naar Sevilla verloopt comfortabel en allemaal netjes op tijd. Het kan dus wel;-) Het personeel blijft maar oordopjes uitdelen, iets wat ik na gister volkomen begrijp. De trommelvliezen ploppen er weer vrolijk op los.

Aangekomen op station Sevilla Santa Justa besluit ik de wandeling van 3 kilometer naar het busstation te voet te doen. Ik heb immers ruim twee uur de tijd en dan zie ik ook nog wat van de stad. Halverwege schiet ik de Burger King in voor een versnapering en een aardbeiensmoothie. Die zag er alleen uit als een bonk klei die je op de kleuterschool kreeg om iets totaal onherkenbaars van te kleien. Ik heb het toch maar opgegeten/opgedronken. De smaak viel me niet tegen. Sevilla is trouwens inderdaad een mooie, drukke en gezellige stad!

Op het busstation Plaza de Armas besluit ik nog wat drinken te halen en daar raak ik aan de praat met een Zwitser die naar eigen zeggen voor 6 weken in Sevilla is. Geen idee waarvoor. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom doet hij hard zijn best om te laten zien wat hij allemaal van ons weet. Arjen Robben, om mee te beginnen. Johan Cruyff, Johan Neeskens, Pieter van den Hoegenbend en Inge de Brown. De Nederlandse voetbalfans die grote indruk hebben gemaakt tijdens het EK van 2006 in Zwitserland ("the dutch fans are crazy man!") En hij kent het woord 'rechts-radicaal' ("what's his name...?") en trekt daar een heel vies gezicht bij. Hij weet ook te vertellen dat "de voorganger van Geert Wilders" doodgeschoten is.

Het is inmiddels de hoogste tijd om naar het busplatform te gaan, waar de touringcar al klaarstaat om ons naar de Algarve te brengen. Na een lange rit van 5,5 uur is de eindbestemming bereikt: Lagos! Ik besluit ook nu weer te voet naar mijn hotel te gaan, achteraf gezien was dat met een aantal beklimmingen van de buitencategorie niet zo handig. Maar ik ben er en zit nu op mijn balkon met uitzicht over het zwembad en in de verte de Atlantische Oceaan deze blog af te maken. Ik ben hier erg vriendelijk ontvangen en heb al een uitgebreide uitleg gehad van wat er allemaal te doen is. Maar dat zie ik morgen wel weer. Het geplande deel van mijn reis zit er nu even op, vanaf nu zie ik wel wat ik ga doen! Jullie kennen me al niet als een planner, dus ik laat mijn impulsiviteit de vrije loop de komende dagen.

Ik ga zo mijn bed opzoeken. Groetjes daar in Nederland en tot een volgende blog!

Groetjes,

Rico