De reis zit erop! Vanaf mijn balkon in Papendrecht schrijf ik deze laatste blog.

Ik heb me in Albufeira prima vermaakt. Gelukkig werd het na de eerste dag met 37 graden de dagen erna een graadje of 10 koeler, wat het een stuk aangenamer maakte op het strand. Aan het zwembad van het appartement raakte ik aan de praat met twee Spaanse mannen, Felix en Ruben. Beiden waren ze begin 30 en politieagent, Ruben in Galicië, Felix zat bij de ME in Madrid. Ze hadden een speakertje bij zich waar ze met name housemuziek van Nederlandse bodem draaiden, zoals Afrojack, Martin Garrix en Showtek. We hadden dus snel een gesprek op de zwembadrand over DJ's en festivals zoals Tomorrowland (waar ze al jaren geen kaarten voor kunnen krijgen;-). Toen ik vertelde dat je in Nederland elk weekend uit meerdere festivals kan kiezen, was de reactie: "wow!" In Spanje blijft het toch beperkt tot het feesteiland Ibiza. Waar ik dan wel weer graag eens naartoe zou willen.

Toen ik zei dat ik naar het strand ging, vroegen ze of ik met hun meeging naar Praia De Sao Rafaël, een mooi strandje net buiten Albufeira. Zij hadden de auto bij zich dus dat was handig. Ik ben die middag veel te weten gekomen over Spanje: over het leven daar, uitkeringen, pensioenleeftijd (gaat daar ook naar 67!), arbeidsongeschiktheid, hoogte van een modaal salaris, het systeem van de nationale politie, de politieopleiding en de toewijzing aan een regio als je de opleiding voltooid hebt (en je dus soms pardoes moet verhuizen), alle politieke partijen, de opstandige Basken en Catalanen en alle andere Spaanse regio's. Maar we hebben het ook gehad over IS, Al Qaida en andere wereldproblemen. We hebben ze die middag op dat strandje allemaal opgelost. Uiteraard wilden ze ook van alles over Nederland weten, bijvoorbeeld of het klopt dat alle vrouwen hier lang en blond zijn. Nee dus.. Maar ook over ons drugs- en prostitutiebeleid hebben we gesproken.

Voor Felix was het overigens een goede oefening, want hij volgt een cursus Engels via de politieacademie. Het was soms zoeken naar woorden, de vertaalapp moest er soms aan te pas komen, maar het lukte ons aardig om een goed gesprek te voeren.

Albufeira is overigens een erg gezellige plaats. Natuurlijk gericht op toeristen en vooral Engelsen, maar dat vind ik niet bezwaarlijk. Ik hou wel van die echte vakantiesfeer. Op dag 2 vond ik een Nederlands eetcafé met groot terras waar ik daarna een aantal keer gegeten heb. Sommigen moeten er niks van hebben, ik vind het altijd wel gezellig om met wat Nederlanders bij elkaar te zitten in het buitenland. Appartement Rainha Leonor was een gezellig en kleinschalig complex met daarin verschillende nationliteiten, en met José en Carla als de zeer vriendelijke eigenaren.

Toen ik de volgende dag op het grote strand voor de oude stad van Albufeira lag, zag ik Felix en Ruben ook weer liggen. De rest van de middag en avond heb ik bij hun gelegen en hebben we weer veel leuke gesprekken gevoerd. Ik vertelde ze ook over het hitteplan en de paniek in Nederland om het warme weer. Daar begrepen ze helemaal niks van. En ik ook niet trouwens. Daar doen ze het gewoon nog een tikje rustiger aan, dan komt het allemaal best goed!

Over rustig aan gesproken. Vlakbij mijn appartement zat een best grote supermarkt. Toen ik daar op een ochtend aan kwam bleek die gewoon gesloten te zijn. Waarschijnlijk geen zin die dag om te werken, te warm, of wellicht toch een teamuitje? Typerend voor het Mediterrane leven waar niks gehaast is, maar alles komt zoals het komt. En waarom ook niet?

Ik had het prima naar mijn zin in Albufeira en had best een paar dagen langer willen blijven. Maar woensdag moest ik al vroeg uitchecken en met de taxi naar het busstation, waar mijn terugreis ging beginnen. Met wat korte overstaptijden zat hier meer druk op dan de heenreis. De bus had meteen al wat vertraging, dus in Sevilla moest ik vlug in een taxi springen om op tijd op treinstation Santa Justa te komen. Dat lukte ternauwernood. Ik kwam halverwege de middag in een snikheet Madrid aan, waar de termometer de 40 graden bijna aantikte. Mijn hotel lag vlakbij het station, dus dat was gelukkig een korte wandeling. Na het inchecken heb ik meteen een taxi gepakt naar het Santiago Bernaneu stadion van Real Madrid. Voor 19 euro kan je op eigen gelegenheid een stadiontour doen, waarbij je op alle belangrijke plekken mag komen. Bovenin het stadion, het veld, de dug-outs, de kleedkamers, douches, persruimte en natuurlijk het museum met de talloze trofeeën die Real Madrid gewonnen heeft. Ik kan deze stadiontour iedereen aanraden als je in Madrid bent!

Vlakbij mijn hotel lagen de zogenaamde Botanische tuinen van Madrid. Niet heel speciaal als je het mij vraagt, maar ik heb er toch nog wat rondjes gelopen. Een mooi rustpunt in de drukke stad die Madrid is.

Donderdag 2 juli, de laatste dag van mijn trip! Deze dag moest ik de afstand tussen Madrid en Dordrecht overbruggen. De wekker gaat al om 04:30 uur, want om 05:50 uur vertrekt de eerste trein vanuit Madrid naar Barcelona. Van Barcelona gaat het naar Paris Gare du Lyon, waar ik weer de metro pak naar Paris Nord. Ook vandaag heeft alles weer 15-30 minuten vertraging, wat ervoor zorgt dat ik af en toe flink moet haasten om de aansluiting te halen. In de avond bereik ik Brussel, waar ik op de laatste trein stap richting Dordrecht.

Ik ben erg blij dat ik na lang twijfelen de stap genomen heb om alleen op reis te gaan. De voor- en nadelen die ik vooraf op een rijtje had gezet, kwamen in de praktijk ook uit. Je moet vooral over heel veel drempels stappen: alleen reizen, alleen in appartement, alleen naar het strand, alleen uit eten. Maar als je over die drempels heen bent is het heerlijk om zelf je tijd in te delen en al dan niet andere mensen te ontmoeten. Natuurlijk zijn er ook momenten dat je je even alleen voelt, maar dat wist ik ook van tevoren. Ik ben blij dat ik het gedaan heb!

Dit was dan mijn laatste blog. Ik hoop dat jullie het met plezier gelezen hebben!

Groetjes,

Rico